نتيجه تازه‌ترين محاسبات اخترشناسان نشان مي‌دهد که نزديک‌ترين سياره زمين‌مانند تنها نصف تخمين‌هاي قبلي با ما فاصله دارد؛ يعني 6.5 سال‌نوري يا 61.5هزار ميليارد کيلومتر.
موجودات بيگانه‌اي که در نزديک‌ترين سياره زمين‌آسا به ما زندگي مي‌کند، به تازگي فهميده‌اند که پلوتو ديگر يک سياره کامل محسوب نمي‌شود. نتايج يک تحليل تازه نشان مي‌دهد که نزديک‌ترين سياره مسکوني احتمالي به زمين تنها 6.5 تا 7 سال نوري با ما فاصله دارد؛ که به اين معناست که فضايي‌هاي ساکن آنها امواج راديويي و در نتيجه خبرهاي سال 2006 / 1385 را همين چند روز پيش دريافت کرده‌اند.
ماه گذشته بود که کورتني درسينگ و ديويد چاربانوئي از مرکز اخترفيزيک هاروارد-اسميت‌سونيان کمبريج اعلام کردند که نزديک‌ترين سياره زمين‌آسا، به احتمال زياد به دور ستاره کوتوله سرخ کوچک و سردي در فاصله حدود 13 سال نوري از زمين در حال گردش است.
درسينگ و چارابانوئي براي محاسبات خود، داده‌هاي به دست آمده از شکارچي سيارات، تلسکوپ فضايي کپلر را بررسي کردند. کپلر براي شکار سيارات به دنبال افت اندک نور ستارگان مي‌گردد که در اثر عبور سياره از مقابل آنان ايجاد مي‌شود (دقيقا شبيه به همان اتفاقي که طي گذر ناهيد از مقابل خورشيد در خرداد 1391 روي داد). با استفاده از اين روش، تلسکوپ فضايي کپلر 95 ستاره کوتوله کم‌نور را کشف کرده است که در مدار خود ميزبان سيارات احتمالي هستند. از اين تعداد، 3 دنياي هم‌اندازه زمين در کمربند حيات ستارگان خود قرار دارند؛ ناحيه‌اي در اطراف ستاره که دماي آن امکان مي‌دهد تا آب به صورت مايع در سطح سياره وجود داشته باشد.
گروه آنان سپس تخمين زد که چه تعداد کوتوله سرخ بايد سياراتي با اندازه بين 0.5 تا 1.4 برابر زمين در کمربند حيات خود داشته باشند. نتيجه تخمين آنها اين بود: حدود 15 درصد. بر اساس توزيع کوتوله‌هاي سرخ در کهکشان راه شيري، اين عدد به اين معناست که يک سياره مسکوني احتمالي تنها 13 سال نوري از ما فاصله دارد.
وقتي ماجرا هيجان‌انگيزتر مي‌شود
اما اين گروه از تعريفي قديمي براي کمربند حيات استفاده کرده بود. حدود ناحيه کمربند حيات به دو عامل وابسته است: دماي ستاره، و اينکه مولکول‌هاي موجود در جو سياره چقدر خوب مي‌توانند نور ستاره را جذب و سطح سياره را گرم کنند. ولي محاسبات مربوط به اين موضوع از سال 1993 / 1372 به بعد به روز نشده بود.
راوي کوپاراپو از دانشگاه ايالتي پن مي‌گويد: «من متوجه شدم که آنان از تعريف قديمي کمربند حيات استفاده کرده‌اند؛ و در نتيجه تمام سياراتي را که که بايد در کمربند حيات قرار گيرند در نظر نگرفته‌اند.» در ماه ژانويه / دي‌ماه، وي و نويسنده اصلي مقاله سال 1993 / 1372، فرمول‌هاي ارائه شده براي يافتن کمربند حيات ستاره را به روز کردند. آنان از اطلاعات جديدتر نحوه واکنش جو زمين به نور خورشيد استفاده کردند، و حدود جديد کمربند حيات را براي ستارگاني با دمايي متفاوت با دماي خورشيد نيز به دست آوردند.
کوپاراپو محاسبات درسينگ و چاربانوئي را مجددا تکرار کرده است تا دريابد که آنها چه تعداد سياره زمين‌آساي احتمالي را از دست داده‌اند. وي کشف کرد که حدود نيمي از کوتوله‌هاي سرخ بايد در کمربند حيات خود داراي سياراتي با اندازه زمين باشند؛ و متوسط فاصله ما تا يکي از اين ستارگان بين 6.5 تا 7 سال نوري است. وي مي‌گويد: «اين موضوع براي شناسايي حيات فرازميني نشانه خوبي است.»
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط hossein & Amirreza
آخرین مطالب
تبادل
لینک هوشمند
